De start van een nieuw avontuur
Op de kerstavond van 2019 bezocht ik mijn ouderlijk huis. Mijn mama had me uitgenodigd om een heerlijke maaltijd te genieten. Traditiegetrouw wisselt ze om de vier jaar af met haar zus en twee broers.
Ik klop op de glazen voordeur. Mijn stiefvader Steve doet vrolijk de deur open en pakt meteen stevig mijn hand vast. Bij het binnengaan, hoor ik enthousiaste stemmen in de woonkamer. Plots hoor ik mijn jongste zus Iris bulderen van het lachen dat mijn trommelvliezen ervan suizen. Ik doe mijn bruine herenschoenen in de binnenhal uit en hang mijn lange zwarte jas aan de kapstok.
"Luc, kom snel kijken!", hoor ik mijn 5-jaar jongere zus Lina met opgetogen stem roepen. Ik bedenk me dat ik Lina al minstens een heel jaar niet meer heb gezien. Ze studeert economische wetenschappen in Stockholm. Dus vaak zie ik haar jammer genoeg niet. Wanneer ik de woonkamer op mijn kousen binnenwandel, zie ik Iris, Lina en mijn nonkel Philip aan de eettafel zitten. Links van hen ploft Steve met zijn tablet in de zetel. Rechts van de eettafel staat mijn mama te koken aan het kookeiland naast mijn meter Kathleen. Hartelijk begroet ik mijn mama, meter en zussen met een kus en mijn nonkel met een stevige handdruk.
Nu pas zijn mijn ogen op de eettafel zelf gericht. Ik kan mijn ogen niet geloven. "Heb je een nieuw bordspel gemaakt?!", vraag ik Philip. Mijn nonkel's ogen twinkelen terwijl hij langzaam knikt met een grote glimlach op zijn gezicht. "Ja, en het is mega goed!", brult Lina. "Dat verbaast me niet.", zeg ik vrolijk. Ik krijg een sterk nostalgisch gevoel, terwijl ik naar het bordspel kijk dat voor me op tafel ligt.
Door het vroege overlijden van mijn mama's ouders, kreeg de oudste van de vier, mijn meter, de wettelijke voogdij. Ze was amper 21 jaar oud. Zonder ouderlijk toezicht maakte Philip naar hartenlust reuzachtige bordspellen thuis met de hulp van de jongste, zijn broer Alberic. Zo'n bordspel palmde al snel een hele kamer in. De twee broers nodigden geregeld al hun vrienden uit om wekenlang te spelen totdat iemand victorie kon kraaien.
Lina en ik speelden als kind heel vaak één van die zelfgemaakte bordspellen die de decennia overleefde. Wij moesten niets weten van Monopolie of Risk. Dat werd snel saai. Het bordspel van Philip daarentegen was verslavend, voedde onze nieuwsgierigheid en was zeer leerrijk. We waren piepjong toen we de hoofdsteden van alle (ei)landen op Aarde vanbuiten kenden. Ook leerden we wie de bekendste wereld- en ontdekkingsreizigers waren, en wanneer de belangrijkste wereldgebeurtenissen, natuurrampen en oorlogen plaatsvonden doorheen de tijd, en zoveel meer.
Maar dit nieuwe bordspel is anders. Het is veel kleiner dan gewoonlijk.
Iris staart peinzend naar een gele kaart die ze net uit één van de twee stapels getrokken heeft. "Laten we opnieuw beginnen nu jullie broer aangekomen is.", stelt Philip voor. Zonder aarzeling stemt iedereen in.